कसं जगायचं?

दिवाळी झाली कि चाहूल लागते ती ख्रिसमसची. ख्रिसमस म्हणजे नवीन वर्षाची चाहूल अन नवं वर्ष म्हणजे पुन्हा सगळ्या सणांची नांदी. ग्लोबलायझेशनला सणवारही अपवाद राहिलेले नाहीत ते हि आजकाल ग्लोबल झालेत. आनंद साजरा करायला माणसाला आजकाल कुठलही निमित्त पुरतं मग ते जोशी आणि दांडेकरांनी आणलेला ख्रिसमस ट्री असो वा खानांनी आणलेला गणपती. आनंद हा फक्त आनंद असतो. असो! तर हे ख्रिसमस ट्री ... नाही.. आनंदाचं झाड आमच्याकडे हळूहळू कसं रुजत गेलं ते कळलंच नाही. लहान असताना ख्रिसमस ट्री फक्त मी चर्चमध्ये किवा क्रिश्चन लोकांच्या घरी पहिले होते. ते इतके देखणे दिसायचे कि ते आपल्याघरीहि असावे असं मनापासून वाटायचं. म्हणूनच शाळेत असताना बोट भर लांबीचे चकचकीत ख्रिसमस ट्री मी दर ख्रिसमसला शोकेसमध्ये आणून ठेवायचे नंतर पुढे कॉलेज मध्ये असताना त्याची लांबी अर्धा फुटांवर गेली. ते छोटंसं झाड मी खिडकीवर सजवून ठेवायचे. ते हि कापूस किवा घरी सहज उपलब्ध असलेल्या वस्तूंनी. तेव्हा सजावटीसाठी खास खर्च करणं माझ्या पौकेटमनीला परवडणार नव्हतं. पण तरीही ख्रिसमस च्या दिवसात ते आजूबाजूला असणं हीच पुरेशी गोष्ट होती माझ्यासाठी. हळूहळू त्या...

व्यायाम हि गोष्ट आळशी लोकांसाठी बनलेली नाही. मुळात करावाच कशाला तो व्यायाम! ऑफिस मध्ये काम करताना, ट्रेन ने प्रवास करताना, बस पकडताना, स्टेशन वरचे ब्रिज चढताना उतरताना कमी का होतो व्यायाम. मग कशाला हलवा ते हात पाय उगाचच? छे छे तो आपला प्रांत नाही!  कधी तरी uneasy वाटलं तर शतपावली करण्यापर्यंत ती आमची मजल...त्या पलीकडे जावून माझा कधी "योगाशी"  संबंध येईल असं स्वप्नात सुद्धा वाटलं नव्हतं. माझ्या एका मैत्रिणी ने योगाचे क्लासेस केले होते. तेव्हा पासून ती मागे लागली होती तूही कर तूलाही छान वाटेल. फार हातपाय मारायला नाही लागत बसल्या बसल्याहि तू करू शकतेस.. वगैरे वगैरे पण आवडच नसल्यामुळे सवड काढण्याचा प्रश्नच नव्हता. वर्षातून एकदा ते क्लासेस आमच्या इथे होतात. दुसर्या वर्षीही जेव्हा त्या क्लासेस ची जाहिरात आली, madam  पुन्हा मागे लागल्या..हवं तर मी तुझे पैसे भरते..वाढदिवसाचं गिफ्ट समज वगैरे वगैरे .....आता आढेवेढे घेवून ती ऐकणारी नव्हती म्हणून या वेळी हि भानगड काय आहे ते म्हटलं पाहूनच यावं एकदा. जीवावर उदार होवून सकाळी ७.३० च सेशन अटेंड करायचं ठरवलं. रविवारची सकाळ होती ख...