कसं जगायचं?

काल नेटवर सर्फ करताना वाचनात "मेथांबा" ची रेसीपी आली. ऐकून माहित होती पण करण्याचा योग कधी आला नव्हता. मेथांबा म्हणजे शिजवलेल्या कैरीचा आंबट गोड पदार्थ! (खूप कमी लोकांना माहित असेल कदाचित, आजकालच्या पिझ्झा बर्गर च्या जमान्यात बऱ्याच जुन्या रेसिपीज पडद्या आड गेल्या आहेत. असो! तो एक स्वतंत्र लिखाणाचा विषय आहे) तर आणल्या कैऱ्या आणि लागले कामाला. सरप्रायजींगली उत्तम झाला होता मेथांबा(नेटवर सापडलेल्या सगळ्याच रेसिपीज छान होतात असं नाही). कैरीचा आंबटपणा, गुळाचा गोडवा आणि मेथीची मंद सुवासिक चव…  एकंदर उत्तम रसायन जमलं होतं. किती रूपं त्या कैरीची? किती प्रकारे खाण्यात तिचा उपयोग केला जाऊ शकतो… आणि प्रत्तेक रुपात ती stand out होते. कैरीचं लोणचं असो वा कैरीची चटणी. कैरी प्रत्तेक रुपात हिट असते. चैत्रामध्ये तर कैरी ला विशेष मान असतो. आंबा डाळ आणि कैरीचं पन्ह हा चैत्रातील हळदी कुंकवाचा ठरलेला मेन्यू! कैरीचा मोरांबा तर लहानानपासून मोठ्यांपर्यंत सगळ्यांच्याच वेड लावतो. आमच्याकडे तर नॉनव्हेज मध्येहि आम्ही कैरीचा वापर करतो. बाजाराचं कालवण असो वा...

एप्रिल महिना सुरु झाला कि चाहूल लागते ती वार्षिक परीक्षेची आणि त्यानंतर येणारी ती जादुई उन्हाळ्याची सूट्टी! आता त्या सुट्ट्यांची जागा सीक लीव्ह, पेड लीव्ह, Annual लीव्ह ने जरी घेतली असली तरी त्याला शाळेच्या उन्हाळ्याच्या सुट्टीची सर नाही. ते दिवसच काही और होते. प्रत्येकाच्या उन्हाळ्याच्या सुट्टीच्या व्याख्या वेगळ्या होत्या. कोणासाठी सुट्टी म्हणजे मामाच्या गावाला जाणं, कोणासाठी मनसोक्त खेळणं, कोणासाठी नाचाचे/गाण्याचे क्लासेस करणं तर कोणासाठी नाटक/सिनेमे पाहणं. माझ्यासाठीं सुट्टी म्हणजें फक्त आणि फक्त गोष्टीची पुस्तकं! कधी एकदाची परीक्षा संपतेय आणि मी माझं पुस्तकांचं गाठोडं सोडतेय असं मला व्हायचं. नवीन पुस्तकं तर घ्यायचीच त्याच बरोबर जुनी पुस्तकं परत वाचून काढायची हेच माझे सुट्टीतले उद्योग. बाल-साहित्यातलं एकही पुस्तक मी शिल्लक ठेवलं नसेल. चिंगी, गोट्या, श्यामची आई, अकबर बिरबल, सिंदबादच्या सात सफरी, अलिबाबा चाळीस चोर, अल्लाउद्दिन आणि जादूचा दिवा, इसापनीती, पंचतंत्र, गुलबकावली, ग्रीमच्या परीकथा, चांदोबा, चंपक, ठकठक, विक्रम वेताळ, अरेबिअन नाईट्स, सिंहासन बत्तीशी, हितोपदेश, अलि...